Het zelfdestructieve gedrag van mensen als het om eten gaat, wordt het best beschreven in de klassieke Batman-film, waarin de slechterik het als zijn voornaamste taak beschouwt om alledaagse producten te vergiftigen.

Terwijl het in Gotham City allemaal om cosmetica draaide, gaat het in de aardse realiteit om basisvoedsel. Sinds de mens ontdekte dat voedsel industrieel verwerkt kan worden, heeft hij er alles aan gedaan om de natuurlijke kracht en voedingswaarde ervan te elimineren. Onder het mom van conservering en massaproductie is de afgelopen 200 jaar industriële voedselproductie ontstaan, die er juist op gericht is om mensen ziek te maken.

En excuses voor onwetendheid zijn niets meer dan leugens. Zo was het eeuwen geleden al bekend dat de introductie van de westerse gewoonte om rijst te pellen leidde tot massale vitaminegebreksziekten (beriberi) in rijstproducerende landen. Dit feit wordt zelfs in basisschoolboeken onderwezen. Maar terwijl vitamine C-tekort bij zeelieden (scheurbuik) nog steeds werd toegeschreven aan het menselijke leerproces, is beriberi een volledig te voorkomen probleem dat door de mens zelf wordt veroorzaakt, net als alle moderne deficiëntieziekten.

Terwijl in de middeleeuwen gebrek aan kennis de belangrijkste oorzaak was van slechte voeding (naast hongersnoden, enz.), is de huidige ondervoeding volledig door de mens veroorzaakt. Minstens 80% van alle moderne ziekten is te herleiden tot biologisch gebrekkige en vaak dodelijke voeding.

De ergste omstandigheden heersen natuurlijk in de ontwikkelingslanden: de VN is met haar voedselhulp de hoofdoorzaak van het voedseldebacle. Het gaat niet om oorlogen of rampen, waar voedselhulp zeker een humaan gebaar is, maar om permanente voedselhulp.

Ten eerste krijgen mensen de slechtste kwaliteit: zakken wit meel, dat al schadelijk is na drie maanden in het ongekoeld ruim van een schip te hebben gelegen, worden uitgedeeld aan de armen en welgestelden in de derde wereld. Of wat gemaksproducten met een houdbaarheidsdatum die alle redelijkheid te boven gaat.

Ten tweede moedigt deze voedselhulp doelbewust luiheid en het opgeven van de eigen inspanningen aan: in plaats van derdewereldlanden te helpen om eindelijk weer op eigen benen te staan, zodat ze hun eigen voedsel op eigen bodem kunnen verbouwen, worden ze afhankelijk van voedselleveringen die noch arbeid noch geld kosten.

Al die voedselhulp is dus een schande voor de mensen in arme landen. Geen wonder dat aids en andere ziekten zich daar zo snel verspreiden. Zwarte mensen lopen deze ziekten niet zo snel op omdat ze van seks houden (??), maar omdat hun immuunsysteem zo slecht is vanwege hun slechte dieet.

En de getroffenen zijn juist de regio's waar de weelderige jungle met zijn talloze heerlijke vruchten, planten en wortels geen compensatie biedt, maar juist droge gebieden waar de natuur niet voor zo'n evenwicht kan zorgen (West-Afrika bijvoorbeeld). En daarom zijn uitspraken als "Het belangrijkste is dat de armen in de derde wereld te eten hebben" de ergste vorm van verontwaardiging en leiden ze er alleen maar toe dat miljoenen nieuwe slachtoffers in het medisch-industriële complex terechtkomen. Politici van de derde wereld eisen goedkope aidsmedicijnen in plaats van het probleem bij de wortel aan te pakken.

Wat we op de planeet nodig hebben, is een ontwikkelingsbeleid dat evenveel rekening houdt met het welzijn van de mens als met het welzijn van de aarde, of beter gezegd, de natuur. De aanpak van biologische landbouw in de land-, bos- en tuinbouw is juist om alles zo divers mogelijk te maken. Allereerst door het principe van de circulaire economie van biologische landbouw te implementeren. Het gouden motto voor elke biologische boer is dat het niet alleen hun taak is om zo gezond mogelijk voedsel te produceren, rijk aan vitaminen en mineralen, maar ook om door hun werk jaar na jaar de vruchtbaarheid van hun bodem te verhogen (humusgehalte, waterretentievermogen, beluchting, mineralen).

Ontwikkelingshulp bij voedselproductie kan slechts een vorm van zelfhulp zijn, en het is onze primaire taak om naar de ontwikkelingslanden te gaan en mensen te trainen, en te blijven trainen, in de productie van voedsel op een manier die verenigbaar is met de natuur.

Conventionele landbouw is een product van het tijdperk van bloedzuigen. Een paar belangrijke voedingsstoffen worden in wateroplosbare vorm op het veld geloosd, waardoor de planten gedwongen worden deze op te nemen wanneer ze drinken, ook al kan de plant dit proces normaal gesproken zelf regelen met onoplosbare voedingsstoffen, bijvoorbeeld via wortelzuren. De plant zoekt de ontbrekende voedingsstoffen die niet in de NPK-voorraad zitten uit de bodem, als hij daartoe nog in staat is.

Door de verkeerde voeding met wateroplosbare kunstmest ontwikkelen de wortels zich veel minder en verliest de plant daardoor veel van zijn natuurlijke potentie.

Of nog primitiever: net als in de oude tijd van de zwerflandbouw wordt de vruchtbare (oerwoud)grond een aantal jaren lang uitgehold, totdat deze is uitgeput. Daarna blijft er een halfwoestijn over.

Wisselbouw is bijvoorbeeld een zeer belangrijk aspect van natuurlijke landbouw. ​​Waar zijn de plannen voor wisselbouw in ontwikkelingslanden? De verspreiding van woestijnen is zeker niet alleen te wijten aan het klimaat, maar is een direct gevolg van roofzuchtige exploitatie van de bodem. Natuurlijk kan de wereldgemeenschap woestijngebieden in de beginfase van herbebouwing van water voorzien als ze dat wenst. Maar in de biologische landbouw is er geen langdurige hulp van buitenaf nodig. De duurzame taak is daarom het herstellen van de natuurlijke vruchtbaarheid van de bodem, die door millennia van exploitatie is verwoest.

Het oude ontwikkelingsbeleid hield in dat de bloeddorstige uitbuiting van de derde wereld werd gefaciliteerd en de ergste gevolgen ervan werden verzacht, wat een misvatting is. Het nieuwe ontwikkelingsbeleid betekent: echt de mensen in arme landen bereiken en je uitsluitend richten op het leren van biologische landbouw, het herontdekken van oude tradities van natuurlijke economie, en je zult zien dat deze mensen, met hun talloze bereidwillige werkers, binnen enkele decennia in staat zullen zijn zichzelf te voeden en zelfs hun goederen te exporteren. Natuurlijk is dit alles niet mogelijk als het ontwikkelingsbeleid zich beperkt tot het uitdelen van miljoenen aan enkele prinsen in de derde wereld.

Dit kan alleen worden bereikt als gekwalificeerde experts van hieruit zelf projecten opzetten en eerst de lokale bevolking erbij betrekken. En veel later, wanneer de projecten volledig zijn ontwikkeld, worden ze overgedragen aan de lokale experts. Miljarden mensen moeten deze kennis over biologische landbouw, bosbouw en biologische tuinbouw leren. Maar gezien de moderne communicatiemogelijkheden zijn er onvoorstelbare mogelijkheden voor vermenigvuldiging. Een modern ontwikkelingsbeleid zal er daarom ook prioriteit aan geven om ervoor te zorgen dat elk dorp toegang heeft tot elektriciteit en internet.

Genetische manipulatie
Vloek van de hel of geschenk uit de hemel ?

Drinkwater
Puur natuur, onverslaanbaar !

2003